Kaylee heeft de opleiding Ervaringsdeskundige gedaan aan het Fontyscollege in Eindhoven. De eindscriptie moet een product zijn dat een innovatieve bijdrage aan de zorg levert. Ze gaat een heel netwerk af om ideeën op te doen. Dan komt ze tot de conclusie dat ze niet een idee van een ander wil overnemen. Ze draait het om: ze gaat voor een plek waar iedereen zijn of haar ideeën en gedachten kwijt kan. Sterker: ook werken aan de verwezenlijking ervan.

Kaylee: ‘En zo kwam er het ID-café. ID staat voor idee en voor identiteit. Dat laatste om aan te geven dat je over je eigen identiteit kan praten, ernaar kan zoeken misschien wel en dat in een veilige en fijne ontmoeting met anderen.’

Kaylee begeleidt Alicia en Dorothé op de Woonvorm in Den Haag. Ze vraagt beiden om mee te denken en te doen om het ID-café neer te zetten. Dat gebeurt. Medio 2019 gaan de dames van start in een voormalig schoolgebouw. Met niet meer dan 200 euro per maand is het ID-café elke dinsdag van 13.00-21.00 uur open. Inmiddels zijn er zo’n 50 jongeren tussen 15 en 30 jaar die er samen eten, een spelletje doen, praten, voor zich uit staren, voelen dat ze niet (meer) alleen zijn of gewoon niets doen, maar er wel graag ‘bij’ zijn. Super laagdrempelig, geen opgeblazen jargon van koepels en dure bureaus. Nee, gewoon doen. Kaylee: ‘Die 200 euro was er niet meteen. Dat geld kwam pas naderhand als bijdrage uit de zogenaamde participatiepot.’

Dat maakt dat je heel goed met elkaar kan praten……
Het ID-café draait op enkele vrijwilligers en beperkte ondersteuning van twee beroepskrachten, waarvan Kaylee er een is. Een plan van aanpak was er niet. Dorothé: ‘Het begon met een barbecue en we zijn gewoon elke dinsdag opengegaan. Via de Woonvorm en de begeleidingstrajecten van Kaylee en met bekendmakingen bij andere Woonvormprojecten hebben we laten weten dat we er zijn. We zijn nog niet buiten Den Haag actief, maar misschien komt dat nog.’

De doelgroep van het ID-café is nogal breed: van 15 tot 30 jaar. Is dat niet te breed? Kaylee: Nee. Er is eigenlijk geen specifiek aanbod voor jeugd en jongvolwassenen. Hier blijkt dat die groep ervaringen kan delen met leeftijdsgenoten die ook ervaringen hebben. Het is natuurlijk ook herstelgericht en we hebben om de dinsdag groepen die met herstel aan de gang gaan via gekozen thema’s en activiteiten. De meeste bezoekers zijn tussen de 20 en 25 jaar.’

 

Alicia: ‘Wat je heel goed merkt is dat er veel gemeenschappelijkheid is in de groep bezoekers van het café. Ervaringen worden bij elkaar herkend en dat maakt dat je dan heel goed daarover kan praten. Wat we belangrijk vinden is dat mensen zich vrij voelen om er te zijn. Om de dinsdag hebben we dus de herstelgroep van mensen die elkaar kennen. In die groep is er altijd wel een thema of een gezamenlijke activiteit. Het gaat dan om dingen als eenzaamheid of emoties of zo en dat wordt wel voorbereid door een of meer mensen. Op alle dinsdagen is er altijd de vrije inloop.’

 

Dat dan iemand vraagt: ‘Hee, hoe was jouw dag?….
De reacties van de ID-cafébezoekers zijn positief. Men ervaart het ID-café als een veilige, gezellige plek en vanuit de herstelgroep wordt vaak gehoord dat het leerzaam is en helpt bij het omgaan met de dingen die in het leven gebeuren. Kaylee: ‘Je hoort best vaak dat jongeren zich minder eenzaam voelen door de contacten in het café. Nu we door Corona tijdelijk moeten sluiten blijkt dat ook uit reacties die via de app binnen komen.’ Toekomstplannen zijn er niet echt, hoewel, Dorothé: ‘Als je hoort en merkt hoe het ID-café wordt ervaren dan zou ik best veel meer jongeren zoiets gunnen.’

Het café is toegankelijk voor alle jongeren. Er wordt bij de deur niet gevraagd naar een psychiatrisch verleden of naar diagnoses. Dorothé: ‘Nee, zeker niet. We zijn mensen en we zijn allemaal normaal of raar, afhankelijk van hoe je ernaar kijkt.

Alicia: ‘Wat ik graag zou willen is dat het ID-café ook een plek is voor mensen die buiten de ggz zitten. En dat die jongeren ook kunnen praten over problemen als schulden of huisvesting en dat er dan weer mensen zijn die daar ervaring mee hebben. Dus iedereen is welkom. We willen zeker niet stigmatiseren.’

Ik vraag wat het ID-café doet met de drie gesprekspartners zelf. Wat betekent dit café voor jou?

Kaylee: ‘Ik vind in dit café ook iets dat ik zelf heb gemist. Ik heb mezelf een tijdlang eenzaam gevoeld en hier merk ik telkens weer dat ik niet alleen ben. Daarnaast zie ik dat mensen hier met ideeën komen en daaraan gaan werken en dat het nog lukt ook. Ik heb zelf vaker gedacht dat ik iets niet zou kunnen en nu zie ik dat ik wel iets kan.’ Alicia: ‘Ik heb er een blij gevoel van gekregen. Het is fijn om te weten dat als ik het moeilijk heb, dat er dan een plek is waar ik heen kan gaan. Je hoeft niet met iedereen te klikken, maar als je er bent dan voel je dat er iets is dat maakt dat je jezelf kan zijn. Je voelt dat iedereen elkaars grenzen respecteert. Dat is heel belangrijk. Je voelt dat er niet geoordeeld wordt of dat je meteen in een bepaalde hoek wordt gezet. Het is alsof je thuiskomt, je rugzak afgooit, op de bank ploft en dat dan iemand vraagt: Hee, hoe was jouw dag? Dat is heel fijn.’

Dorothé: ‘Voor mij is het een plek waar je helemaal jezelf kan zijn. Geen oordelen, geen stigma. Je bent jezelf, met of zonder een pakket, dat maakt niet uit. Als je een hele dag ergens bent geweest en je hebt jezelf in bedwang moeten houden omdat mensen niet snappen wie je bent, dan is in het ID-café komen heel fijn.

We zien een mens en niet een diagnose…
Of er ook ID-cafébezoekers zijn die stemmen horen, is niet bekend, maar iedereen verwacht dat er zeker jongeren zijn die stemmen horen. Er wordt niet expliciet naar gevraagd, maar tijdens ons gesprek ontstaat het idee om er een keer een themabijeenkomst over te houden. Kaylee: ‘Als stemmen horen bij iemand speelt, dan wordt dat vast wel gedeeld tussen mensen die met elkaar praten. We registreren dat niet en dat willen we ook helemaal niet.’ Dorothé: ‘Het is helemaal niet belangrijk waar je last van hebt, of dat nou uit een diagnose volgt of niet. Voor ons is het belangrijk dat het veilig is. We zien iedereen als mens en niet als diagnose.’

Over ons
‘Het ID – Café is een plek specifiek voor jongeren van 15 tot 30 jaar. Zij krijgen hier de gelegenheid om hun eigen ding te doen en aan zichzelf te werken. Herstelwerkgroepen, cursus op jezelf gaan, themamiddagen en lotgenotengroepen, noem het maar op. Van alles waar jongeren behoefte aan hebben. Ook als jongeren zelf een activiteit willen opzetten kunnen ze bij ons terecht. Helaas kunnen we tijdens de Coronamaatregelen de deuren niet echt openen, maar we zijn wel digitaal bereikbaar en actief. Als mensen meer informatie willen dan kunnen ze natuurlijk contact opnemen via ID-Cafe@outlook.com en ID-Café.

Tekst: Paul Custers
Foto team ID-Café: Alicia, Kaylee en Dorothé